Een flinke kater betekent in mijn geval vaak dat ik een hele gezellige avond achter de rug heb. Dat is meestal het geval, want als ik een zodanige hoeveelheid alcohol drink dat een kater wordt veroorzaakt, ben ik in het gezelschap van vrienden op de sportclub of in een sfeervolle kroeg – zoals de Wijnhaven – en heb ik het doorgaans naar mijn zin. Daarbij heb ik best een vrolijke dronk. Maar de associatie van een kater met een leuke avond is een valse aanname. Wat de kater mij eigenlijk vertelt is dat ik te veel alcohol heb gedronken. Met de jaren heb ik dan (meestal) geleerd om die avond net zo gezellig te laten zijn met een paar biertjes minder. De hoofdpijn van the day after heeft me dat doen inzien. Het biedt me het perspectief dat het de volgende keer beter kan.
De day after is tegelijkertijd het moment om jezelf weer te herpakken. Misschien was het avondje uit het moment om je even te laten gaan, alles te vergeten. Dan is het de volgende ochtend onvermijdelijk tijd om weer terug te gaan naar het echte leven. De volgende dag is de tijd van reflectie, verwerking, een nieuwe start.
Maandag 16 maart was de day after de horecasluiting. Dat voelde als een behoorlijke kater, maar dan zo één waar je je zo beroerd van voelt dat je spontaan weer wil gaan drinken. Er was echter geen tijd om bij de onverkochte pakken koffie neer te zitten. Marije was duidelijk in haar aankondiging: de Wijnhaven gaat dóór.
Eerst was het tijd voor een beetje schadebeperking. Terwijl het vaste personeel werd opgetrommeld om alvast een aanzienlijke schoonmaak te beginnen, mocht de rest zich vanaf 12 uur melden om de dagverse producten op te komen halen. Barry en Robin coördineerden al het eten in de koelingen. Vergenoegd stopte Daniëlle zich een bos groene asperges toe en Martijn verheugde zich nu al op de gemarineerde zalmfilet met risotto die hij die avond zou eten. Verse koffiebonen verdwenen al snel bij Maureen in de tas en trouwe vegetariër Carmen werd heel blij van een paar komkommers en een grote bak quinoa salade. Een kleine troost voor het lekkere personeelseten van Barry en Dennis dat even gemist moest gaan worden. Intussen zat het managementteam al bij elkaar om zich te herpakken. Drie weken dicht, het is te overzien, dachten we.
Inmiddels is het 5 mei, acht weken later. We vieren voor de 75ste keer onze bevrijding. De afgelopen weken hebben we in zekere zin ervaren hoe het is om beperkt te worden in onze bewegingsvrijheid. Maar een vergelijking maken tussen deze pandemie en een vernietigende oorlog met meer dan 72 miljoen slachtoffers, vind ik ver gaan. Zoals onze koning treffend verwoordde: we maken nu zelf een keuze, in het belang van leven en gezondheid. Toen werd de keuze voor ons gemaakt.
Desalniettemin blijkt eens te meer hoe belangrijk vrijheid voor ons is. We verlangen naar de bevrijding van het virus. Straks komt de dag ná de coronacrisis. Wat zullen we dan denken, dan voelen? Wij snakken naar zo’n day after die voelt alsof we een gezellig feestje hebben gehad. Aan ons nu de taak om, tot de dag van die kater aanbreekt, te zorgen dat we van het leven een feestje maken. Zullen we dan zelf de slingers maar ophangen?