Maandag 1 juni 2020, even voor twaalf uur ’s middags. Dit is het moment waar we allemaal naar uitkeken. De Wijnhaven is zevenenzeventig dagen lang dicht geweest. Dat is nog nooit eerder gebeurd.
Marije en Kim kijken naar buiten. In koor slaken ze een diepe zucht, dit keer van ontlading en een beetje zenuwen. Hebben we wel overal aan gedacht? “Staat er genoeg ontsmettingsmiddel klaar overal?” vraagt Marije. “Ja, een heleboel” verzekert Kim. “Kloppen de looproutes wel?” vuurt ze terug. “Ja, die hebben we toch allemaal nagelopen.”
Kim tuurt achterom door het kijkgat van de keukendeur. Barry kijkt haar aan en knikt: de keuken is er klaar voor. Ze knikt terug. Dan opent Marije de deuren, een voelbaar geladen handeling. Er gebeurt niets. Even, heel even, lijkt het of ze zich vergist hebben in de datum, of in de tijd. Maar om vijf over twaalf komen daar dan de eerste gasten aan. “Twee cappuccino alsjeblieft,” zegt de man met amper in toom te houden enthousiasme. Het klinkt Marije als muziek in de oren. Wie had gedacht dat een cappuccino maken zo veel voldoening kon geven?
Er komt nog een tafeltje bij, en nog een. Dan vijf tegelijk. Het is echt waar, we kunnen er niet meer omheen: we zijn weer open!
Gelukkig is daar ook Robin om extra handen te bieden. Want behalve cappuccino’s, lekkere lunches en eindelijk weer vers getapte biertjes maken en brengen, moeten álle gasten een formulier ondertekenen om te verklaren dat ze geen griepachtige verschijnselen hebben of net hebben gehad. En alle gasten die met meer dan twee personen komen moeten op nog een formulier aantonen met hoeveel verschillende huishoudens ze er zijn. Daarbij wordt alles vaak en grondig gereinigd en gedesinfecteerd, en wordt zelfs tussendoor een bestelling van de webshop nog weggebracht. Een extra paar handen is dus geen overbodige luxe.
De lunch is druk, er moet hard worden gelopen (en gepoetst). Maar het loopt, zeker voor de eerste in zevenenzeventig dagen, voorspoedig. Maureen arriveert en merkt het ook aan de gasten. Ze houden zich netjes aan de looproutes, zoals de zijingang voor het toilet, vullen zonder protest de formuliertjes in en houden afstand op het terras. En bovenal: wat zijn ze allemaal blij!
Aan het einde van de middag arriveert de versterking, de wisseling van de wacht. Ieder personeelslid begint zijn dienst met een soort vlinders in zijn buik. Zekere zenuwen, want je kunt je nog zo goed voorbereiden maar hoe zou het allemaal lopen in de praktijk?
Hoewel alle tafels in het café en het restaurant netjes op afstand van elkaar staan, blijven ze leeg. Het is zó lekker weer, ook ’s avonds, dat het terras de hele avond gevuld is. Van een frisse zondagmiddag in maart zijn we plots beland op een drukke zomerse junidag, alsof we een sprong in de tijd hebben gemaakt. Het lijkt erop dat die toekomstbril best aardig werkte… misschien tijd voor een patent?
Even een pauze om op adem te komen. Maureen staat met een welverdiend kopje koffie in de deuropening en kijkt over het terras. Het aantal zitplaatsen is misschien gereduceerd, het terras lijkt wel groter. De tafels staan tot halverwege de brug en ook nog langs de hele zijgevel op de Nieuwstraat. Ze wandelt tussen de tafels door – in de goede looprichting natuurlijk – en kijkt om naar de Wijnhaven. Het pand zelf lijkt weer te stralen. Boven in het zolderraam is nog net een oranje flits te zien. Het lijkt erop dat die grote dikke leeuw even uit zijn winterslaap is gekomen om dit historische moment te aanschouwen.
Wát een dag. Het is rennen, springen, vliegen, poetsen, ontsmetten en weer doorgaan. Doodop en voldaan wordt heel laat in de avond de deur op slot gedraaid. De eerste kennismaking met ‘het nieuwe normaal’ is ronduit succesvol verlopen.
Het einde van de quarantaine is aangebroken. Dat betekent ook dat dit de laatste blog is in deze serie. Blijf mijn website in de gaten houden, want vanaf volgende week blog ik vrolijk verder over de avonturen van Koe in het leven buiten de Wijnhaven. Want het leven in de Wijnhaven kunnen we met zijn allen weer lekker meemaken.